Ik wilde nooit trouwen. Het leek me maar burgerlijk en wat als alles dan ineens anders werd? 40x wees ik Anjo's aanzoek af. Bij de 41ste keer gaf ik toe. Mits het een festivalbruiloft werd. En het was fantastisch! Ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben. Nog naïef over de toekomst. Het was zo'n succes dat we het vorig jaar nog eens dunnetjes over hebben gedaan (zie HerinnerDing WeddingFest 2.0).

Maar wat als onze kinderen graag gaan trouwen? Dat hun papa er niet bij gaat zijn is bijna een vast gegeven. Dus maakten we het plan om een trouwscène op te nemen. Zodat Anjo ze toch symbolisch 'weg kan geven' in het gemeentehuis. Met hulp van oud-leerlingen van Anjo, afgestudeerd in de film en fotowereld, een collega die een trouwjurkje voor onze dochter naaide, vrienden waar we een oldtimer van leenden en onze familie. Het jurkje werd gemaakt uit de stof van mijn vader's tuniek uit India. Daarmee werd het extra speciaal.

Nu denk je vast: dat moét een heel emotionele dag zijn geweest. Maar na 10 takes gaat dat er wel af. En een peuter die demonstratief in de oldtimer blijft zitten, was ook een uitdaging. Vervolgens lig ik buiten beeld in de auto onze dochter de goede kant op te duwen en rent ze daarna de tuin in, in plaats van het gemeentehuis. Op de rode loper trekt ze haar hand los uit die van haar vader en roept: 'Laat me los! Ik wilt rennen!' Dit afgetopt met onze eigen bruiloftmuziek, en een zoon die de hele tijd kijkt alsof hij een clownsmasker op heeft, omdat hij 'blij keek.'

Trouwen als je 2 en 7 bent...

Maar alle opa's en oma's waren er nog bij en bovenal papa. Fantastisch!