Deze zin, is onze zin. Al jaren wordt deze vraag mij bijna elke dag gesteld. Is het antwoord - ja -? Dan zegt hij het toch lekker nog een keer? 

Ineens hoorde ik hem dubbel, deze zin. Want niet alleen mijn man, maar ook onze zoon begint hem te stellen. Hij hoort het inmiddels al zijn hele leven. Bijzonder.

Nu hoeft het natuurlijk helemaal niet zo te zijn, dat je zo'n vreselijk kleffe zin gebruikt als wij. Maar als er nu een vaak benoemde zin, of een leuke uitspraak typerend is voor jou, hoe bijzonder is het dan, om dat uit te vergroten? Om je er bewust van te zijn dat je het vaker benoemt. Zodat het blijft 'plakken.' Op deze manier creëer je en levende herinnering.

Ik hoop dat 'onze' zin blijft plakken. Dat we over 20 jaar nog steeds het zinnetje van papa tegen elkaar zeggen. En dat we dan even denken: 'ja, dat zei hij altijd tegen ons.'