Het gedicht hieronder schreef ik in 2017. Na Anjo's diagnose, maar ver voor mijn MS én deze pandemie...

Maar het wordt met de jaren toepasselijker.

Na de stress rondom de deadline van het boek; eigen keuze uiteraard, rolden wij direct door in quarantaine. Wederom een eigen keuze. Maar wie wist hoe lang dat zou duren? Na 8 weken volledige alle ballen in de lucht te hebben gehouden, kwam er meer ruimte en meer hulp. Maar juist door die ruimte, voelde ik pas echt hoe uitgeput ik was.

En nu? Nu heeft míjn mantelzorger - die ridder in de zwarte rolstoel - aan de bel getrokken. En samen met mijn vriendin een 'eiland' voor mij geregeld. 

Zelfzorg.. soms heb je daar even iemand anders voor nodig!