Flip de beer mag bij ons logeren. De logeerbeer uit de kleuterklas. Een kijkje in ons gezin. Flip heeft zich goed vermaakt, patatjes eten, zwemmen in een badje buiten en racen in Papa's rolstoel. De andere papa's hebben geen rolstoel en geen ALS.

'Mama, je hebt de verkeerde man uitgekozen. Deze is stuk!' ALS volgens onze kleuter. Deze is inderdaad stuk. Maar ook de leukste, dus precies de goeie. Al snap ik haar conclusie. Anjo gaat achteruit. Zijn stuk-zijn, wordt steeds zichtbaarder. De kinderen veren mee, maar zijn ook waakzaam. Het sluimert op de achtergrond en soms borrelt het op. Ze had laatst bedacht, dat als de dokter Papa niet beter kan maken, de tandarts het misschien kon proberen. Want die heeft ook allemaal van die spulletjes.

Onze zoon sprak verwijtend de woorden: 'Jij wordt steeds beter, maar Papa wordt steeds zieker!!' Alsof ik me alle betermakers heb toegeëigend. Het is ook niet eerlijk. Ik snap het. Ik ben de wedstrijd tegen de klok aan het winnen, maar ik verlies met de dag meer. Toch proberen we er samen nog iets van te maken. Zoals gisteren, toen we de kinderen ophaalden van school en meenamen naar ons lievelingsrestaurant met grote speeltuin. Ik durf weer auto te rijden. Kleine afstanden, maar toch. En Anjo kan nog een beetje zelfstandig eten. Dus dít was het moment. 

En Flip? Die had pech, die zat inmiddels alweer op zijn stoeltje voor het raam in de klas. Volgende keer beter Flip!