We zijn nu 4 nachten in Spanje. 'Waren we overmoedig? In de ontkenningsfase? Onverantwoord bezig?' Nu vind ik het woord - vakantie - sowieso nogal overraded, als je jonge kinderen meeneemt. Maar met een ALS'er én 2 jonge kids ga je nog een level verder. 

Dag 1; Altijd even opstarten, dingen klaarzetten, zwembadje opblazen enz. Parasol uit houthok tillen; oei, dat is zwaar solo. 'De houtblokken verschuiven!' 'Ja, maar ik KAN NIKS BEEB!' Resultaat: Houtblokken 1 - 0 tenen van Sas. Houtblokken 1 - 0 gevoel van eigenwaarde Anjo. Ach, blauwe tenen, een paar schaafjes, gaat wel weer over. 

Dag 2; Ik heb de hele middag met de kinderen in het grote zwembad op het terrein gezwommen. Anjo wil het ook proberen. Dus rolstoel mee, die door het hek van het zwembad moet. We focussen ons op dat ding,

en hoe ik hem het opstapje op moet krijgen. Ik draai me even om en zie iets felroze onder water liggen... binnen een seconde lig ik met jurk, teenslippers en al in het zwembad om onze peuter weer bovenwater te krijgen. Ze was in de veronderstelling dat ze haar bandjes nog om had, zo het zwembad in gedoken. Ik heb geen plons gehoord, ze heeft niet gegild. Verdrinken gebeurd stil... Ik was op tijd. Maar mijn hart

lag op de bodem. Verzakt. De rest van de avond zwommen we fijn, voor Anjo was het lekker om even gewichtloos te zijn. En

ik onderdrukte het gevoel dat ik te kort schoot in deze vakantie. 

Dag 3; We toeren door de omgeving, de bergen lokte Anjo, de airco in de auto lokte mij. 'Wat fijn om gewoon even in control te zijn. Gewoon zelf te rijden, even niet gehandicapt.' We voelen ons burgerlijk gewoon. Best lekker. 's Middags duiken we nog even het grote zwembad in. Anjo durft het nog een keer aan. Omdat het trapje wat tegenviel de vorige keer, probeert hij het nu via de zwembadrand. Foute keuze. Zijn benen worden rubber, slaan onder hem weg en hij valt keihard op de rand en daarna voorover het water in. Ik gil, peuter zwemt onverstoord verder. Zoon schrikt. Net als de rest van de zwemmers. Mannen komen helpen. Anjo komt schreeuwend boven. 's Avonds wordt het Anjo toch te gortig, hij wil zijn voeten laten onderzoeken. We vragen onze Schotse buurman om de rijden. Maar wat moet ík nu dan? Mee met Anjo, of thuisblijven bij de kinderen. De buurvrouw wil oppassen: 'You go, stay with Anjo!' Zoon huilt. Ik heb een kloon nodig. De kliniek in de buurt heeft geen röntgenapparaat, we moeten naar een stad verderop. 'Als je een avondje oppas had gewild, had je het ook kunnen vragen hoor!' Om 19.30 vertrokken we van huis. Om 02.30 waren we terug. Conclusie: gebroken teen. De ER was zo hysterisch druk, dat Anjo's andere wonden niet eens werden verzorgd. Dat mensen geholpen moesten worden op de gang. Dat een verpleegster tegen ons schreeuwde dat we maar terug naar de gang moesten, omdat we ALS probeerden uit te leggen en zij niet begreep wat dat was. En als mensen niet

naar je luisteren, dan moet je maar harder gillen. In Spanje dan blijkbaar. Thuis aangekomen blijkt dat de buuf onze zoon op een ludieke manier naar bed heeft gekregen. Er was nogal een taalbarrière, dus ze heeft Google translate gebruikt! Wat een geluk dat hij kan lezen!

Dag 4; Dochter staat naar Anjo's voeten te kijken: 'Pap! Wat heb jij mooie bloedjes! Rood en roze en paars zijn mijn lievelingskleuren ♡'

Misschien hebben we het onderschat, misschien was het gewoon domme pech. Feit is dat de vakantie tot nu toe tegen valt. Onze ouders staan inmiddels standby. Just a phonecall away. Maar we willen het toch nog gaan proberen. Het is belangrijk, zo'n laatste vakantie

met z'n viertjes. Dus we gaan er voor! En ach, blauwe tenen, een paar schaafjes, gaat wel weer over. We zijn nu in ieder geval fashiontwins ♡