Wat wilde ik graag even een paar dagen rust, tijd voor mijzelf. 

Be careful what you wish for Sas...

Het gaat niet goed met mij. Ik ben opgenomen op de afdeling neurologie, met verdenkingen van een zenuwinfectie. Dat betekent hoogstwaarschijnlijk kerst in het ziekenhuis. Wat een bizarre tijd.. hoeveel feestdagen zullen we nog samen hebben? En nu lig ik hier?! Gelukkig blijft het bij zenuwuitval en heb ik geen pijn.

Voor alsnog is het wachten op uitslagen, maar alles wordt gelukkig zeer serieus genomen. Hersenvocht getest, MRI afgenomen. Wat een enorme les patiënt-zijn; een rolstoel, een rollator, verpleging.

Lang leve ons enorme netwerk, en een echtgenoot die met militaire precisie een rooster samenstelt voor onze kinderen en zichzelf. Nu kán hij het nog, dus nu dóet hij het nog. Hij houdt de regie. 'Mama ligt in het ziekenhuis, omdat de dokters mama weer BETER gaan maken!' De alarmbellen zijn natuurlijk eerder deze week al afgegaan bij de kinderen. Want van slecht lopen ga je dood..

Omdenken is ons houvast. Zo zei Anjo: 

'Jij denkt altijd dat je onmisbaar bent en dat je alle ballen hoog moet houden. Ik ga jou bewijzen dat het goedkomt. Ook als je de ballen tijdelijk even neerlegt. Zodat je in de toekomst zeker weet, dat het ook dan mag, even ademhalen.'

Ik duim voor een concrete uitslag en een snel behandelplan. Duimen jullie mee?

Dit gedicht schreef ik, toen onze peuter tijdens onze dramatische zomervakantie dit jaar bijna in het zwembad verdronk. 

Maar nu is hij wederom van toepassing.