4 maand en 21 dagen na de diagnose, het nieuwe jaar

Hoe kan je nu nog oprecht lachen?

Hoe kan je plannen maken?

Hoe kan je genieten?

Hoe kan je doorgaan zoals je altijd deed?

Hoe kom je de feestdagen door?

Ik keek altijd naar de serie 'Over mijn lijk' van BNN. Een inspirerend programma. De mensen die gevolgd werden, de ongeneeslijk zieken, leken altijd zo intens. Intens genieten, intens leven, intens samen zijn. Als ons dat was overkomen, zou ik onder mijn dekbed gaan liggen, wachtend tot de storm voorbij was, dat wist ik heel zeker. Hoe kan je nog lachen, en oprecht genieten? Hoe vier je de feestdagen zonder non-stop te huilen? Dat blijkt gewoon te kunnen. Nou ja, gewoon. Het kan! En wat een heerlijkheid is dat! Kerst was 2x top. 

We vierden eerste kerstdag bij mijn ouders, en inclusief mijn vader! Het kan nog. Ik gaf hem mijn speech cadeau. De speech die ik inmiddels heb ingesproken voor zijn uitvaart. Misschien een raar kerstcadeau, maar ik vond het precies het juiste moment. En hij had voor iedereen individueel ook weer een brief terug. Allemaal voer voor een heel emotionele middag. Maar dat werd het niet. Het was gewoon een leuke kerst. 

Tweede kerstdag; 'foute kerst' met de schoonfamilie. Wat hebben we gelachen. En wat waren we fout. En natuurlijk weigerde onze peuter haar 'prachtige' kerstbomenjurk aan te doen. Maar in haar Frozenjurk was ze even prachtig en stiekem even fout. 

31 december. Ik dacht, nu gaat het komen hoor, het drama. Het zware depressieve gevoel. Maar nee, het was gewoon leuk. Gewoon gezellig. Wie had dat gedacht? Als ik mijn blog teruglees, is er veel veranderd. Natuurlijk is het zwaar, en onzeker en spannend. We wachten nog op een reactie van de gemeente, we hopen dat onze wens voor een unit (een soort zorgkeet met douche- en slaapruimte) aan de zijkant

van het huis goedgekeurd wordt. Een weigering betekent flink omdenken. Op mijn werk gaat het steeds beter. Ik werk steeds meer uren per werkdag. Nu nog balans vinden tussen werk en thuis. Want als ik alles heb gegeven op het werk, gaat thuis snel het licht uit. Maar daar kom ik met hulp van arbo en mijn fijne team ook wel uit. Anjo gaat achteruit. Dat is een feit. Er is geen twijfel of de diagnose correct is, geen second opinions nodig hier. Maar het gaat stiekem gewoon goed. En dat voelt heel fijn!