Mijn superheldencape is gescheurd... Mijn bedrijfsmaatschappelijk werker (BMW) had me er al voor gewaarschuwd. Ze stelde vragen als:

'Heb je het idee dat je op dit moment alles beter ziet, hoort en overziet? Dat je sneller lijkt te gaan dan anders?'

Dat was dus blijkbaar adrenaline... Dat verklaart ook de manische typevingers, het móeten delen, regelen enz. Adrenaline is nuttig, het zorgt ervoor dat je een betere overlevingskans hebt. Maar langdurige adrenaline sloopt je lijf. Mijn ademhaling zat non-stop hoog. Net als alle woorden. Er was geen ruimte meer voor eten. Dat paste praktisch gewoon niet. Ik moet worden afgeremd... Er is in 6 dagen zoveel gebeurd.

We kregen een vonnis. Je incasseert de eerste harde knal. Je moet het nieuws met naasten delen. Met alle omstanders. We hebben een 'projectgroep Anjo' gestart, met naasten, defensie en professionals. We hebben het onze oudste verteld. De moeilijkste stap tot nu toe.

En dan? Wat willen wij? Herinneringen maken. Genieten van de tijd die we nog samen hebben. Maar hoe dan?!

Van kleins af aan ging ik met mijn ouders naar het vuurwerkfestival in Scheveningen. Fantastisch, de sfeer, de drukte, de knallen, dat heeeele grote vuurwerk dat zo over je heen lijkt te vallen. En dan in de auto in slaap vallen, terwijl je naar de lichtjes van de lantarenpalen kijkt.

Als puber dacht ik: dit is het meest romantische uitje dat ik kan verzinnen. Samen met je vriendje op een picknickkleed, wat te eten en te drinken mee en dan samen genieten van het vuurwerk ♡

Dus toen die verkering 14 jaar geleden kwam, zetten we die traditie voort. Later ook samen met de kinderen. Koptelefoon op en gaan.

Dus gisteren móesten we naar Scheveningen. Wij móesten onze traditie voortzetten. Wij móeten namelijk herinneringen maken...

Nu zijn de mannen in ons huishouden anders bedraad dan de dames. Drukte leuk? Ben jij gek! Prikkels, prikkels!! Maar ieder jaar gaan we ervoor. Zoals Anjo zegt: '80% moeite voor 20% plezier, maar het is het waard.' Het resultaat was dat wij op een gegeven moment allemaal tegen elkaar aan het schreeuwen waren op weg naar het strand. En we vonden elkaar helemaal niet zo verantwoord 'perfect' zoals de

afgelopen dagen. Yes, we worden allemaal weer normaal. Oké, focus. We zijn hier om te GENIETEN! Met vrienden, zoals we dat fijn vinden. Op een festival dat we kennen.

En waar was ik mee bezig? Continu mijn telefoon ontgrendelen, om alles maar vast te leggen. Om tot de conclusie te komen dat mijn gezin totaal a-fotogeniek is! De één kijkt non-stop als monster. De ander staat niet stil en loopt naar mijn toestel om de foto te bekijken, nog voor ik hem gemaakt heb. En dan is er nog één, die zegt dat ik mijn telefoon nou eens weg moet leggen, want hoe kan ik anders GENIETEN?!

Halleluja. En dan, dan wordt er gelachen, gehuild, gedronken en eindelijk gegeten. Dan doet het pijn, dat je kind op de verkeerde schouders gedragen wordt. Dan wordt er over de toekomst gepraat. Vanmorgen lag onze peuter tussen ons in. Anjo legde de werking van zijn medicijnen aan mij uit. En dan begint ze hard te zingen: 'LANG ZAL DIE LEVEN, LANG ZAL DIE LEVEN!' Hè, kijk nou.. een nieuwe herinnering.