Een schooldag, 7.30. Ik sta mijn tanden te poetsen. Onze zoon komt naast me staan. 'Mam? Als Papa straks dood is hè, ga jij dan een nieuw vriendje zoeken? Om samen voor de kinderen te zorgen?' Holy Macaroni, wat een begin van de dag...

'Ook goeiemorgen. Waarom denk je dat?'

'Nou, je hebt dan toch hulp nodig? Als Papa er niet meer is?' -Slik, oké, openheid, eerlijkheid, fuck zeg, ik ben net wakker. Reageren!-

'Weet je, er zijn toch een heleboel ouders die het ook alleen kunnen? De moeder van die en van die.' Ik benoem en roem alle alleenstaande ouders die ik ken. 'Als zij het kunnen, dan kan ik het vast ook. En we hebben heel veel familie en vrienden die ook nog kunnen helpen.'

'Oké.'

'Maak je je daar zorgen om?' 'Ja, ik wil dat niet!'

'Ik ook niet, maar ik vind dit een heel ingewikkeld onderwerp... zullen we het pas bespreken als het misschien ooit zover is?'

'Oké, mag ik nu een filmpje kijken?'

7.34, ik kijk in de spiegel en zucht dit gesprek weg.