19 jaar was ik, toen we bij elkaar in de klas kwamen. Het 2de jaar van de Pabo. Ik had jou allang gespot, met je lange zwarte jas en je hanenkam. Toen ik jouw naam op de klassenlijst voor het 2de jaar zag, schrok ik.

'Nu moet ik deze zomer heel snel verliefd worden op iemand anders. Anders valt het op.'

Eén week zaten we bij elkaar in de klas, toen jij op kamers ging. Dat moest gevierd worden en jij en je huisgenoot, toevallig ook uit onze klas, nodigden mij en nog een klasgenootje uit. Bij de rondleiding in jouw iniminie kamertje zag ik dat je gedichten schreef. 'Tof!'

Ik had een gedicht in handen, waarbij de beginletters van elke zin mijn naam vormden.

S

A

S

C

H

A

Jij keek redelijk benauwd. Het was niet de bedoeling dat ik dat had gezien. Een eigen gedicht, nog voor de eerste zoen? Ik had niets in de gaten.

Die zoen volgde snel, en kort daarna vroeg jij of je mijn vriend mocht zijn. Dat leek mij wat overdreven. Jongens waren leuk, maar relaties? Veel te serieus. We noemden het een 'ietsje.'

Als je zei dat je van mij hield, reageerde ik met: 'KOTS.' Klopt, zo romantisch als een baksteen.

We bouwden samen verder, van pubers naar ouders. Maakten bruiloften en uitvaarten mee, kregen twee eigenwijze, prachtige kinderen én twee afkortingen. Ik kan met niemand zo lekker ruzie maken als met jou. En niemand leest mij zo goed tussen de regels door. We zullen elkaars hobby's nooit begrijpen en dat hoeft ook niet.

We zetten een handtekening: in voor- en tegenspoed.

In plaats van grootse toekomstplannen, testen we nu rolstoelen. Verdiepen we ons in hulpmiddelen en hebben we zware gesprekken met artsen.

Je bent nog steeds mijn basis, en al twijfel je er over, je bent nog steeds de allersterkste man die ik ken.

'Mama, als ik groot ben, trouw ik wel met jou!'

Gelukkig hebben onze kinderen jouw romantische genen.

Al 16 jaar heb ik een 'ietsje' met de leukste!

♡ KOTS