Dat je zo misselijk bent dat je niet kunt eten...

Dat alles in je lijf pijn doet sinds vrijdag...

Dat de kinderen alles toch wel oppikken, alleen niet snappen wat ze voelen...

Dat ze extra komen knuffelen, mij niet los willen laten, niet eten en slecht slapen...

Dat de blinde paniek je spontaan overvalt, en je daarna juist weer ijzig kalm kunt zijn...

Dat alles zwaarder voelt...

Dat je niet weet hoe je dit de kinderen moet vertellen...

Dat je lenzen standaard matglas zijn, door tranen en mascara...

Dat je doodsbang bent voor wat er gaat komen...

Dat op je 33ste horen dat je weduwe wordt echt te bizar is...

Dat je hele jonge kinderen hun vader gaan verliezen nog bizarder voelt...

Dat je straks in je eentje twee pubers moet opvoeden...

Dat zowel je vader als je man binnen korte tijd weg gaan vallen...

Dat dit ondraaglijk lijkt...

Maar dat er 2 kinderen wachten tot hun brood gesmeerd is...

Dat je bang ben om je man af te zien takelen..

Dat 'euthanasie' ineens in een vocabulaire voorkomt...

Dat ik nog steeds hoop dat dit een stom mannengriepje is...

Dat er zoveel mensen zijn die willen helpen, meeleven en zoveel om ons geven...

Dat Anjo mij 41x ten huwelijk heeft gevraagd...

Dat ik de 41ste x ja heb gezegd...

Dat we hebben gereisd...

Dat we een fantastisch WeddingFest, onze festivalwaardige bruiloft, op poten hebben gezet...

Dat we vroeg aan kinderen begonnen zijn, en ik hierdoor 2 bloedmooie kinderen heb mogen krijgen...

Dat we een groot vangnet hebben vol lieve mensen...

Dat dat vangnet ook aan mag geven dat ze het niet trekken...

Dat er dan altijd weer een ander paar handen klaarstaat...

Dat we ALS een stom woord vinden...

Dat Anjo Loves Sascha ons beter bevalt!