- De tranen stroomden over mijn wangen en stoppen lukte niet. - een flashback naar de supermarkt in Spanje, waar ik 2 jaar geleden huilend rondliep. Ik wist net een paar weken dat mijn vader niet meer beter zou worden. Zou ik ooit nog gelukkig worden? Hoe moest dat, leven zonder vader? Het voelde zo groot. Maar dat was pas het begin van onze achtbaan.

Little did I know... Bij thuiskomst kregen we het nieuws dat niet alleen míjn vader ongeneeslijk ziek was, maar ook die van mijn eigen kinderen...

Een jaar later waren terug. De uitvaart van mijn vader was geweest. En wij gingen naar Spanje, voor onze laatste gezinsvakantie met ons viertjes. Dat realiseerden we ons heel goed. En herinneringen werden gemaakt; een gebroken teen, een nachtelijk ziekenhuisbezoek, onmacht. Na 3 dagen was de koek op. 1 jaar ALS.

Deze week in de herkansing. Met mijn schoonouders als extra support, want als gezin op vakantie is echt geen optie meer met 2 zieke ouders. Weken telden we af. Toen ik voor de 3e keer in het ziekenhuis werd opgenomen voor een kuur tegen mijn MS klachten, werd het spannend. 

Maar het ging goed. (genoeg)

5 dagen voor vertrek viel Anjo zo hard dat er een ambulance en SEH bezoek voor een röntgenfoto aan te pas kwam. Niets gebroken, wel een hoop verrekt. Dat betekende een hoop extra hulpmiddelen mee.

Maar het is gelukt! We hebben een heerlijke week in Spanje gehad. En we waren gelukkig.

Het kan nog.

3x is scheepsrecht!